یک روزنامه نگار و برنامه ساز تلویزیون با انتشار یادداشتی از جایگاه نامعلوم خبرنگاران رادیویی و تلویزیونی در عرصه رسانه گفت.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی انجمن صنفی خبرنگاران و روزنامه نگاران ایران، سعید نوری آزاد برنامه ساز تلوزیونی به مناسبت ۱۷ مرداد روز خبرنگار یادداشتی نوشته که در آن به جایگاه نامشخص حرفه خود و همکارانش در عرصه رسانه اشاره کرده است. متن این یادداشت را در ادامه می خوانید: «چند وقتی است از روزنامه به کار تلویزیونی روی آورده ام، در کنار مهمان های برنامه روبروی تلویزیون می نشینیم، شبکه ها را یکی در میان تغییر می دهیم و انتظار بهترین ها را از قاب تصویر داریم. حق هم داریم، تلویزیون همیشه باید برنامه های خوب شاد، آموزنده، سالم و گذشته از هزار فیلتر دیگر را برایمان پخش کند تا ما فرهیخته تر، شادتر و سرگرم تر شویم. روی یکی از شبکه ها می ایستم و به این فکر می کنم که اهالی رادیو و تلویزیون کجای جامعه رسانه ای قرار دارند؟ نه مانند مطبوعاتی ها جمع شان محدود در رسانه های متکثر است و نه استقلال عملی دارند که اسمی از خودشان به جا بگذارند. همه در پشت تصویر یک مجری و نهایت چند کارشناس محو می شوند. ما در جامعه مان، مطبوعات و روزنامه نگاری را صرفا مکتوباتی می دانیم که دارای هویت مستقل و شخصی هستند و می توانند عناوینی چون خبرنگار، خبرنگار ارشد، روزنامه نگار ، دبیر و یا هر رتبه دیگری را به دست آوردند و با همه کاستی ها و ضعف ها و مشقت های ملی و فراملی این شغل با آن سر کنند. آنها هرچه ندارند حداقل دارای هویت هستند. هویتی که در پی سال ها حاکمیت و جاری بودن مطبوعات کاغذی و آنلاین در ذهن ها شکل گرفته اما متاسفانه قشر من و همکارانم که در رسانه های غیر مکتوب یعنی رادیو وتلویزیون فعالیت می کنیم به جز بخش ها و تیم های خبری تقریبا حتی در سطح جامعه فرهیخته هم شناخت درستی از روزنامه نگاری و تحریریه برنامه تلویزیونی وجود ندارد. جامعه برنامه ساز رادیو و تلویزیون که صدها برنامه را با تنوع زیاد در پیچ و خم های گاه غیر معمول سازمان بزرگ صدا و سیما پیش برده و به عرصه تولید و پخش می رسانند به صدها دلیل از جمله تغییر فناوری، همگام نبودن صدا و سیما با این تغییرات، عدم اعمال سیاست های آینده نگر بر رسانه های غیر خبری هر روز ناشناخته تر و محدودتر و ضعیف تر می شوند. متاسفانه واژه روزنامه نگاری رادیویی و تلویزیونی برای جامعه ناشناخته است و حتی متخصصان روابط عمومی با شنیدن این واژه ها صرفا سوال می کنند «مگر تلویزیون هم تحریریه و روزنامه نگار دارد؟» در جریان تغییرات ماهیتی تلویزیون متاسفانه تحریریه برنامه و سردبیر در بسیاری از برنامه ها عملا در حال حذف شدن است و اندیشه ای نانوشته در بعضی مدیران مشاهده می شود که هیچ اعتقادی به نویسنده، محقق و اتاق فکر نداشته و عملا با تخصیص ندادن بودجه آن را از گردونه برنامه سازی حذف می کنند و یکی از دلایلی که برنامه های تلویزیونی هرچه بیشتر سطحی و بازاری جلوه می کنند همین امر است حتی آن گروه های تحقیق هم که فعال هستند و خروجی مناسبی دارند هیچ هم‌افزایی نداشته و در بدنه بزرگ فکری و فرهنگی این عرصه به صورت جزایری دور فعالیت می کنند. اینکه مردم از تلویزیون فقط انتظار خبر، برنامه شاد و گپ و گفت های صرفا سرگرم کننده ترجیحا زنده دارند یک زنگ خطر است، خطر سطحی شدن جامعه و عدم تمایل به اندیشه کردن و تاثیر پذیری از هر جریان فکری ولو سطحی. تعدادی برنامه شاخص که در هر نوبت اطلاعات عمیق، حساب شده و متعدد برای ارایه دارند در حقیقت به یک تیم روزنامه نگار مجهزند که روحیه ژورنالیستی با درایت تهیه کننده و مدیریت هماهنگی یافته، وگرنه دوربین و دکور و کیفیت پخش ده برابر هم HD شود تاثیری بر کیفیت واقعی برنامه ندارد. روز خبرنگار شاید فرصت خوبی باشد تا به آنها که نمی دانم که هستند یاد آوری کنیم فعالان برنامه سازی رادیو و تلویزیون در عرصه رسانه بسیار غریب افتاده اند نه در مطبوعات پذیرفته می شوند و نه در بیرون می توانند خود را متعلق یا مستقل از صدا و سیما بدانند. بچه های برنامه ساز هویت جامع می طلبند و این هویت بخشی و هماهنگی می تواند جلوی بسیاری فسادهای ناخواسته اداری، نزول کیفیت های ناشی از دوری از جامعه و ده ها مورد دیگر را رفع و یا حداقل کاهش دهد. روز خبرنگار بر تمام ناشناس های عرصه رسانه مبارک باد.»