خبرنگاران، هواداران دانایی و روشنگری‌اند؛ کسانی که خداوند به قلم ایشان سوگند خورده است؛ خداوندی که جز به پدیده‌های با عظمت سوگند نمی‌خورد. کسانی هستند که حقیقت را بازتاب می‌دهند و بذر خوبی‌ها را می‌پراکنند و از این حیث، رسالتی پیامبر گونه دارند؛ کسانی که در روزگاری نه چندان دور، بیرق بیداری و آگاهی بر دوش افکندند و در نگارش خبر از خون خویش مایه گذاشتند.
خبرنگاری، حرفه و شغل نیست؛ فراتر از آن نوعی «رسالت» و گونه‌ای هدایت و مدیریت خواست‌ها و نیازهای جامعه است. برترین بندگان خدا، پیام‌آوران او بوده‌اند. کسانی که از پس سالها تزکیه و تقوا و مرارت و مجاهدت به افتخار خبررسانی نایل آمدند و کسوت نبوت در پوشیدند. خبرنگا، بیرق چنین رسالتی را بر دوش دارد.
رفعت جایگاه خبرنگار از منظر فرهنگ اسلامی آنگاه به راستی تحقق می‌یابد که به اخلاق و منش پیام‌آوری آراسته باشد. در این صورت است که بالاترین شأن و جایگاه از آن خبرنگار خواهد بود.
امروز و از پس قرن طوفان‌زده گذشته، رسانه‌های بومی و منبعث از فرهنگ و تمدن‌های اصیل در جای جای جهان در حال رشد و رویشند. رسانه‌هایی که در روزگاری نه چندان دور در شرایط تقلید از جوامع غربی زاده شدند، امروز به برکت بیداری ملت‌ها روی در مسیر خودباوری و هویت‌یابی دارند و فراتر از آن به الگوها و روش‌هایی نو برای گفت‌وگو با مخاطبان بومی می‌اندیشند.
در چنین شرایطی چشم‌انداز رسانه‌های کشور،حرکت به سوی تهذیب و تعالی رسانه‌ای متناسب با ارزش‌های الهی است؛ افقی که جز با قلم توانای خبرنگاران متعهد و حق‌جو ترسیم نخواهد شد. اگر امروز از مسئولیت رسانه‌ای سخن می‌گوییم، جلوه‌گاه آن قلم خبرنگاران و تعهد خبری آنهاست و اگر به تهذیب رسانه‌ای و گسترش چتر فرهنگ بر صفحات مطبوعات و خبرگزاری‌ها امید می‌بندیم، عنصر اصلی و بنیادین آن، قلم خبرنگاران است.
قلم خبرنگار، وجدان بیدار جامعه‌ای است که علاوه بر هویت ملی با آرمان‌هایی فراتر از خاک و خون پیوند دارد.